“Iets positiefs kunnen opzetten en uitbouwen, geeft de grootste voldoening”

Op een van die uitzonderlijk warme herfstdagen worden we door Pol Decuyper en echtgenote Marleen in hun gloednieuwe appartement in het centrum van Pittem ontvangen. Het is er ruim, met veel licht en aangenaam uitzicht op een rustgevende tuin met prachtige beeldhouwwerken en een piekfijn ingerichte werkruimte. Hoe kan het ook anders? We ontdekken meteen weer de leraar technologische opvoeding die Pol vele jaren in het Sint-Aloysiuscollege is geweest.

Van Gullegem naar Menen

Na de lagere school in Gullegem, waar Pol als enige zoon met zijn ouders woonde, trok hij voor de middelbare school naar Menen. Eventjes werd er aan Izegem gedacht, maar aangezien de oom van Pol in Menen woonde, viel de dobbelsteen op het internaat van het Sint-Aloysiuscollege. Dat intern zijn kwam bruut ten einde met het overlijden van zijn vader in 1972. De laatste middelbare jaren betekenden dagelijks pendelen om samen met ma het huishouden te beredderen. Een week na de begrafenis van zijn vader, hij was toen iets meer dan zeventien, reed hij al in auto om allerlei taken uit te voeren. Zo kreeg hij het organiseren vlug in de vingers; maar waren die onbezorgde jeugdjaren ook snel voorbij.

Regent Nederlands, Engels, economie

Voor zijn opleiding regent Nederlands, Engels, economie trok hij naar de Kortrijkse Rijksnormaalschool om dicht bij huis te blijven. Eenmaal de opleiding afgerond, was werk vinden een zware opdracht, want de werkgelegenheid was toen heel schaars. Wat een contrast met de huidige situatie! Net voor hij zijn eerste werkeloosheidsstempel moest ophalen, kreeg hij door directeur Devloo een functie als klerk-typist in het college aangeboden. Na drie maanden werd hij ingeschakeld als studiemeester ter vervanging van Norbert Bethune voor wie de militaire dienstplicht wachtte.

Een nieuwe uitdaging met technologische opvoeding

Stapsgewijze kwam Pol volledig in het lesgeven terecht. Engels, met enkele maanden Nederlands erbij, werd zijn lesopdracht. Dit deed hij heel graag. Maar toen met het Vernieuwd Secundair Onderwijs (VSO) het nieuwe vak technologische opvoeding opdook, vroeg directeur Adriaan Declercq vrijwilligers om die ‘sprong in het duister’ te wagen. Er waren geen leerplannen of handboeken of werkstukken voor handen. Ook geen opgeleide inspectie of pedagogische begeleiders bij wie ze te rade konden gaan. Praktijkervaring was er ook niet meteen. Onder de collega’s waren er veel vrouwelijke leerkrachten die noodgedwongen de lesuren moesten opnemen om hun urentekort door het verdwijnen van de lessen ‘Snit en Naad’ in het VSO aan te vullen. “Je moet geen tekening maken van de onzekerheid en angst bij vele collega’s, “zegt Pol. Aangezien Pol al een tijdje in zijn atelier thuis aan het knutselen was, zag hij deze ‘technische’ uitdaging wel zitten.

Oprichten van een werkgroep

Met collega’s uit Torhout en Izegem en een gepensioneerde inspecteur Muziek, startte hij een werkgroep op om als voorzitter dit pionierswerk aan te vatten. Samen een leerplan ontwikkelen en werkboeken schrijven. De uitvoering van de werkstukken was vooral zijn domein. Hij werd halftijds lesvrij gemaakt om in Oostende, bij de ingenieurs en in de Kulak bij te scholen. Na dat inloopjaar ging hij zelf nascholing geven, onder andere aan de vrouwelijke leerkrachten die hun naald en draad voor een boor en schroevendraaier moesten ruilen. Een waaier aan verhalen kan hij hierover brengen. Ondertussen werd de werkgroep uitgebreid met collega’s van andere scholen en ontstond er een stuurgroep voor dit vak. Met hun ploeg waren ze op vlak van technologische opvoeding een primeur in Vlaanderen.

Voor de opstart van de lessen ging hij met directeur Declercq op zoek naar goed degelijk materiaal aan de voordeligste prijs. Nadat de directeur had vastgesteld dat Pol kwaliteit en kostprijs goed in evenwicht kon houden, kreeg hij de toestemming om zelf het nodige materiaal te bestellen. Lecot kreeg met hem en de school een heel goede klant bij en Pol kreeg een prima uitgerust lokaal dat vaak als modelklas voor collega’s van andere scholen diende. Om de prijs te drukken, maakte Pol de onderdelen voor de werkstukken zelf en zorgde hij ervoor dat zijn leerlingen vele mooie realisaties aan een voordelige prijs konden afleveren.

Zag pedagogische begeleiding niet echt zitten

Na de startfase ging Pol weer fulltime lesgeven en namen de diocesane pedagogische begeleidingsdienst en later het Eekhoutcentrum de organisatie van de nascholing in handen. De nascholingslessen en het uitdokteren van nieuwe leerplannen bleven wel bij de stuurgroep. Ondertussen had Pol zijn technische kennis via zijn hobby als radio-amateur nog een stuk aangesterkt. Hij kocht regelmatig het nodige materiaal bij de elektronicafirma van Paul Bekaert in Pittem. Op een dag opende Bekaert voor Pol de envelop met techno-mediagegevens die hij door een firma toegestuurd kreeg. Ze bevatte een pak werkboeken en informatie over werkstukken door Pol en zijn werkgroep opgemaakt. Een van de inspecteurs technologische opvoeding had de uitgewerkte lesmethodes ‘gepikt’ om een firma op naam van zijn dochter op te starten. De man werd de laan uitgestuurd en Pol werd verzocht de functie over te nemen. Dit zag hij echter niet zitten, maar hij was wel bereid om samen met de DPB naar een goede vervanger te zoeken. De keuze viel op Luc Standaert. Pol blikt heel tevreden terug op die stuurgroep die een hechte vriendengroep werd en met wie hij nog regelmatig contact heeft.

 

Een nieuwe wending

In 2010, op een goeie 58-jarige leeftijd, besliste hij uit het onderwijs te stappen. Er was weer een nieuw leerplan op komst en Pol stond helemaal niet achter de invulling hiervan. Bovendien ging het onderwijs een kant uit die hem wat zorgen baarde. “Niet onterecht,” zegt hij, als hij een aantal recente krantenartikelen ter illustratie bovenhaalt. Hij somt enkele pijnpunten op: zeker geen administratieve vereenvoudiging met de digitalisering, integendeel, leerkrachten klagen over planlast en emotionele uitputting. Uren studie voor leerlingen en leemtes in de verworven leerstof door het lerarentekort. De constante schriftelijke en tijdsopslorpende verantwoording in de leerlingenbegeleiding. De argwanende houding van leerlingen en ouders bij elk advies of oriëntering … “Nochtans, met die simpele groene nota in de agenda bij een goede prestatie of een rood kleurtje als ’t fout zat, kon je vroeger al veel bereiken,” zucht Pol.

Toekomst van ons onderwijs

Heeft hij een goed oog op de huidige voorgestelde aanpak tot verbetering? “Niet echt.” Zegt hij. “De zwakkere studieresultaten (OESO- PISA…) wijzen erop dat de kwaliteit steeds verder achteruitgaat. Bijna een derde van de startende leerkrachten haakt na vijf jaar af en het grote tekort aan leerkrachten ondermijnt verder het goede lesgeven en de degelijke kennisoverdracht.”

Heeft hij een suggestie om die problematiek aan te pakken? “Laat leerkrachten weer ‘lesgeven’ zoals het hoort, met het nodige vertrouwen in hun capaciteiten”, meent hij. En hij verwijst hierbij zowel naar de leerstof als naar de didactiek.

Een leven na het onderwijs

Alhoewel hij nooit spijt heeft gehad van zijn beroepskeuze, is hij nu toch blij dat dit hoofdstuk afgerond is. Zo kon hij andere boeiende activiteiten opnemen. Van collega Noël Vandenberghe kreeg hij de microbe voor het beeldhouwen te pakken. Noël, een meester in houtsculptuur, nam Pol mee naar allerlei openbedrijvendagen. Pol deed inspiratie op, volgde workshops en ging zelf aan de slag. Eerst met celbeton, later met vreemde stenen en nu zelfs met metaal. Tal van kunstwerken kan je bij hem thuis of in zijn fotoboeken of op tentoonstellingen bewonderen. Als voorzitter van Kunstkring Ter Cauwe Pittem, als lid van de Cultuurraad gemeente Pittem, bestuurslid Kunst in het Sint-Andriesziekenhuis Tielt, lid werkgroep ‘Gluren bij Kunstenaars’ werkt hij mee aan tal van exposities. Ook bij de jaarlijkse expositie in Ontmoetingstuin ’t Vaartje in Lissewege en de tweejaarlijkse uitreiking van de cultuurprijs in de gemeente Pittem is hij van de partij. “Tijdens corona hebben zijn tentoongestelde beelden gedurende maanden een coronaveilige route voor de bezoekers in het Sint-Andriesziekenhuis Tielt uitgetekend,” lacht hij.

Reizen

Door een publicatie van weerman Frank Deboosere leerde hij ook de sterrenhemel verkennen. Vooral in de winter volgt hij nauwgezet alle bewegingen in het luchtruim, zoals de recente zonsverduistering. Hij kan enorm genieten van die mooie nevels. Daarnaast kon hij ook zijn blik verruimen via bootreizen die prima georganiseerd en heel relax zijn. De Middellandse Zee, de Baltische Staten kwamen al uitgebreid aan bod. Na de kalme periode door corona en zijn recent ziek zijn, hopen hij en zijn echtgenote binnenkort weer op reis te kunnen gaan. En tussen dit alles door profiteren ze van het gezelschap van hun kinderen en kleindochters van zeven en vier met wie ze leuke olifantjes knutselen. Meer moet dat niet zijn.

De grootste voldoening

“Het leven loopt niet altijd zoals je wenst,” zegt hij, maar hij is blij dat vele talenten in zijn leven aan bod konden komen. Zijn grootse voldoening ligt echter bij het uit de grond stampen van wat nog niet bestond, zoals die technologische opvoeding, en mee uitbouwen tot wat het geworden is. Dit alles geeft hem een goed gevoel.

Dit is zeker een positieve grondtoon voor zijn vervolgverhaal waarbij we hem en zijn echtgenote het allerbeste toewensen.

R.Verstraete