Op dinsdag 31 januari moesten we afscheid nemen van ‘leraar op rust’ Denis Monteyne. Gedurende 38 jaar was hij een gedreven leraar lichamelijke opvoeding naast zijn andere sportieve activiteiten. Hij stierf op 83-jarige leeftijd.

Door Rita Verstraete, ex-collega en ex-directeur van het Sint-Aloysiuscollege

Denis Monteyne, een rasechte Menenaar, startte net na de Tweede Wereldoorlog in 1945 het eerste leerjaar in het college. Meteen nam sport een belangrijk deel van zijn leven in. In het vierde middelbaar trok hij dan ook naar de normaalschool in Gits voor de opleiding lichamelijke opvoeding. Daar blonk hij uit in turnen, hoogspringen, speerwerpen en volleybal. Zijn favoriete hobby, voetbal, behoorde toen nog tot de vrije tijd. Hij rondde zijn opleiding af met het regentaat lichamelijke opvoeding in Torhout. In 1961 startte hij zijn onderwijsloopbaan in Torhout.

In 1962 werd hij terug naar Menen gelokt om er keeper van de voetbalploeg Menen te worden. Hij deed dit gedurende 12 jaar met veel enthousiasme. Later werd hij een schitterende doelman van de leraarsploeg van het college die eind jaren zeventig een grote opgang kende.

Vanaf maart 1964 ging hij als leraar lichamelijke opvoeding in de lagere scholen GVLS in Menen aan de slag. In 1967 combineerde hij dit met het Sint-Aloysiuscollege. In 1972 werd hij fulltime leraar lichamelijke opvoeding in het middelbaar. Naast het college kwam hij in 1983 met het Vernieuwd Secundair Onderwijs ook in de Sint-Jorismiddenschool terecht.

Hij was een gedreven leraar die met een uitgebreide waaier aan activiteiten zoals lopen, kogelstoten, hoog- en verspringen en toestel turnen, zijn leerlingen zo sportvaardig mogelijk wilde maken. Voetbal liet hij aan de clubs over en zwemmen dook pas later na een vernieuwing van de leerplannen op. Hij was een grote voorstander van gescheiden lessen voor jongens en meisjes omwille van hun eigen geaardheid.

Denis was ook een stipte en punctuele leraar die alle lessen goed voorbereidde. Leerlingen konden bij hem op een eerlijke behandeling rekenen. Was hij streng, hij maakte zich zelden boos. Collega’s leerden hem kennen als een joviaal iemand. Hij was heel sociaal en zorgde voor de positieve sfeer. Hij was ook een boeiende verteller die veel wist en sappig uit de hoek kon komen. In het toenmalige rokerskamertje was het altijd gezellig met Denis erbij.

Toen hij op 1 november 1999 met pensioen ging, bleef hij, naast zijn talrijke activiteiten, goede contacten met de ex-collega’s onderhouden. ’t Zwaantje op vrijdagmiddag bleek een ideale locatie daarvoor.

Het verlies van Denis zal zeker, niet alleen bij familie en vrienden, maar ook in de collegecontreien, een leegte nalaten.